Klusdag 5, huilend Roemenie

De vijfde klusdag alweer. Alsof we in een routine raken zitten we weer allemaal om 7 uur aan het ontbijt en voor achten in de bus onderweg naar onze laatste dag. De sfeer is uitstekend en onderweg worden er druk plannen gemaakt wat we minimaal af willen hebben. Op de bouwplaats aangekomen gaan we voortvarend aan het werk. Overal hoor je de accutollen draaien, de boormixer gieren of de hamer slaan. Het is net alsof er echt hard gewerkt wordt. Stuc vliegt tegen de muur, het slot van de voordeur gerepareerd, wanden getimmerd en houtendelen geschroefd. Al voor de morgen koffie gutst het zweet van ieders hoofd.
De dag vordert, de temperatuur stijgt en het water gaat op. Julian en Virgil hebben het helemaal te pakken met stucen van de badkamer, prachtig glad worden de wanden. Jos en Glenn timmeren lekker door met de poepdoos en Sieuwe en Bert timmeren de laatste planken aan de buitenkant van de poepdoos. Astrid die zet ondertussen lekker de nieuwe kozijnen in de lak.
Als het middaguur is aangebroken gaan we weer met lekker met z’n allen naar de kerk om daar te genieten van een overheerlijke koude spaghetti bolognese
In de middag gaat de werkflow samen met de temperatuur naar een hoogtepunt. Het wordt drukkend warm en de tijd drukt op de planning. Wat willen we nog af maken? Waar beginnen we nog aan?
Het toilet moet af tot in de laatste details, lees een hartje in de deur. De nu nog knellende badkamerdeur wordt nog een beetje bijgeschaafd , de laatste oneffenheden van de badkamermuur gestreken en de draaiende delen van de ramen die terug zijn gekomen met glas erin worden in de lak gezet.
Als we al een beetje rustig aan nadenken over het gereedschap uitzoeken en opruimen betrekt de lucht helemaal, in de verte begint het te rommelen. Niet lang daarna huilt het boven Cornesti dat het de laatste dag is. Hagel en regen komen met bakken uit de hemel. Rennend gaat het gereedschap de bus in. Nog de laatste puntjes op de i bij het toilet en dan zijn we tevreden.
In de stromende regen schieten we de groepsfoto en nemen we afscheid van de Balla familie. Een familie die even aan ons moest wennen maar waar we nu toch wel met een beetje sentiment afscheid van nemen. Met handen en voeten wordt er verteld hoe trots ze zijn op het werk. Schouderkloppen en stralende ogen zijn het resultaat van 5 dagen klussen en samenwerken.
Terug in Targu Mures is het weer droog. Na een verdient sapje beginnen de boys met het schoonmaken van de bus. Eerst van buiten, dan het gereedschap uitzoeken en dan nog even binnenin de bus schoonzuigen en poetsen. Stralend staat de bus ons aan te kijken als we genieten van een overheerlijke pizza in de tuin.
Na het eten komt Istvan samen met Lydia nog om afscheid te nemen. Trots, dankbaar en tevreden kijken we met z’n allen terug op dit mooie project onder het genot van een Istvan rose uit 2012.